ประตูสองบาน

บานหนึ่งดึง บานหนึ่งผลัก

ประตูมีไว้เพื่อปิด – เปิด

ประตูมีไว้เพื่อเข้า – ออก

บานประตูจึงไม่ต่างอะไรกับจิตใจของเรา

เวลาเราทุกข์ใจ นั่นเป็นเพราะใจเราเปิดรับความทุกข์

และไม่ยอมเปิดใจ ยอมรับความสุขที่จะผ่านเข้ามา

ประตู จึงทำหน้าที่ ทั้งเปิดรับสิ่งดี

และเปิดรับสิ่งที่ไม่ดี

จิตใจของเราก็ทำหน้าที่

เปิดรับความสุข

และเปิดรับความทุกข์

บางคนใช้ชีวิตแบบประตูที่ปิดตาย

ไม่ยอมปลดปล่อยตัวเอง ออกจากความทุกข์

ได้แต่ปิดตาย และกักขังชีวิตของตนไว้

ไม่ใยดีต่อความสุขที่ตัวเองมีสิทธิได้รับ

บางคนพอเปิดประตูไม่ได้ ก็พาลเอากับตัวเองและผู้อื่น

เอาแต่โกรธขึ้งผู้อื่น ไม่เคยย้อนมองส่องตน

การมัวแต่เพ่งโทษของคนอื่น

จึงรังแต่ทำให้เรากักขังตัวเราไว้กับความทุกข์

สิ่งที่เราควรทำคือ ศึกษาความผิดพลาดของผู้อื่น

และให้เรานำข้อผิดพลาดนั้น มาเป็นบทเรียนสอนตน

ไม่ประพฤติไปตามนิสัยแย่ๆ เหล่านั้น

ให้รู้ไว้ว่า บางครั้งที่เราเปิดประตูไม่ได้ ไม่ใช่เพราะประตูปิดตาย

อ่านดูด้วยว่าประตูบานนั้น เปิดยังไง ดึง ผลัก หรือเลื่อน

ไม่มีประตูใดที่ปิดตาย มีแต่ใจที่ปิดตายเท่านั้น

ที่ไม่สามารถให้อภัยใครได้ แม้แต่ตัวเอง

หลายคนใช้ชีวิตแบบดึง ทั้งที่ประตูบอกให้เลื่อน

ฝืนดึงจนบางทีประตูพัง

หลายคนใช้ชีวิตแบบผลัก ทั้งที่ประตูบอกให้ดึง

ประตูที่แท้จริง คือประตูที่ไร้ประตู

ชีวิตที่แท้จริง คือชีวิตที่เข้าใจชีวิต